''Umrzeć- tego się nie robi kotu''

 ''Uśmiechnięci, współobięci,

  Próbujemy szukać zgody,

Choć różnimy się do siebie,

Jak dwie krople czystej wody.''

  Mam ostatnio jakiś wisielczy nastrój. Zły, paskudny i jeszcze gorszy (wybrać dowolny epitet). Wiecie jak to jest? Niby jest dobrze, ale czegoś brakuje. Raczej kogoś, a może kogoś i czegoś. Koniec pseudo-inteligentnych rozważań na poziomie dziecka z gimnazjum ( dobra, ostatnio nadużywam słowa gimbus).  Czas zająć się czymś mądrym, a raczej kimś mądrym. Napisałabym z patosem, polskim dobrem narodowym, którego często nie znamy. Piszę o polskiej wybitnej, wspaniałej etc.... Wiadomo, że o panią Wisławę chodzi. O oscarowych produkcjach już pisałam. Czas się zająć noblistami. A raczej Noblistką, która nie chciała tego tytułu i broniła się od niego jak tylko się dało.
  Pani Szymborska, urodziła się w lipcowy poranek 1923 r. we wsi Kórnik koło Poznania. Trzy dni temu obchodziłaby dziewięćdziesiąte urodziny. O jej życiu prywatnym nie wiemy zbyt wiele, gdyż poetka unikała dziennikarzy jak ognia. Zapewne mało kto wie że imię Wisława, było drugim. Gwoli ścisłości nazywała się Maria Wisława. Życie spędziła w Poznaniu, Toruniu i Krakowie, gdzie żyła do końca swoich dni. W jej prywatnych zapiskach znalazła się prorocza notatka, głosząca że skromna dziewczyna z Poznania zostanie pisarką na miarę Marka Twaina.
 Jej młodość upłynęła pod znakiem wojny,a potem komunizmu, z którym miała chwilowy romans. Jednakże nigdy nie czuła socjalistycznej rzeczywistości o czym świadczą jej wiersze z tego okresu:

''Pytania brzmią ostro

Ale tak właśnie trzeba

Bo wybrałeś życie komunisty

I przyszłość cię czeka''

  Niechlubne błędy z przyszłości do dzisiaj są jej wypominane, głównie przez ludzi, którzy kiedyś jak komuniści, wiele o patriotyzmie krzyczeli, a nie mieli z nim wiele wspólnego. W międzyczasie wyszła za mąż za Adama Włodka, z którym się rozwiodła i żyła z Kornelem Filipowiczem, aż do jego śmierci.

  Tyle wiem o jej życiu prywatnym. Zapomniałam dodać że miała jeszcze trzy wielkie namiętności. Uwielbiała boks, a w szczególności Andrzeja Gołotę, który po jej śmierci napisał tomik wierszy na cześć poetki ( kto by pomyślał). Wielką miłością darzyła papierosy, które paliła od okupacji ( a pomyśleć że dożyła niemal 89 lat). Poza tym kochała kicz. Kupowała rzeczy, których normalny człowiek nie wziąłby nawet do ręki. Spotkania które organizowała kończyły się loteryjką, w której każdy wygrywał jakiś upiorny fant. 

   Jak widać była zwykłym człowiekiem. Jej życie było pełne kontrastów, dokładnie tak samo jak twórczość. Obok wzniosłych utworów pisała limeryki, czyli zabawne utwory wierszowane, o prostym słownictwie. W swoim życiu napisała zaledwie trzysta wierszy. Jak na noblistę, trochę mało, ale Mistrzyni z rozbrajającą szczerością odpowiadała: Mam w domu kosz.

  W 1996 r. otrzymała Literacką Nagrodę Nobla, którą nazwała tragedią sztokholmską. Bała się, że przez nią przestanie być osobą, a stanie się osobistością. Jak widać po zachowaniu była skromną osobą. Z dystansem podchodziła do rzeczywistości, sądziła że nie tylko ludzie są rozumnymi istotami na świecie. Świadczy o tym choćby wiersz Kot w pustym mieszkaniu napisany po śmierci jej życiowego partnera Kornela Filipowicza. 

   Odeszła, wraz z początkiem lutego, 2012r. Dobrze pamiętam ten dzień. Nie poszłam wtedy do szkoły, otwarłam wino i czułam się jak... kot w pustym mieszkaniu. Odeszła kolejna osoba, która nadała blasku epoce w której żyła. 

A tutaj dodaję źródło, skąd czerpię inspiracje, jakby moja wątpliwej jakości notka nie wystarczyła, a jeśli nawet wystarczyła to i tak obejrzyjcie ;)