środa, 7 sierpnia 2013

Twórca w trakcie tworzenia, czyli o miłości do ksiażek

Recenzja, niemalże na gorąco. Nie dlatego, że za oknem jest chyba +500 stopni, ale jakieś dwie godziny temu skończyłam czytać Zafona, w wersji dla dorosłych. Wcześniej miałam do czynienia z Księciem Mgły, a teraz zabrałam się za Grę Anioła. Szkoda, że cały cykl zaczęłam od środka, ponieważ pierwsza część to Cień Wiatru, ale trudno. Jakoś się odnalazłam. Pięć godzin i kilkanaście minut czytania zupełnie wystarczyło.
Gra anioła - Carlos Ruiz ZafónJeśli zaczynam coś czytać o północy, a o drugiej czuję że litery skaczą mi przed oczami to znak że muszę przerwać czytanie. Ale gdy nastawiam budzik na 8 rano by dokończyć lekturę, to znaczy ze musi być ona co najmniej dobra. Dokładnie tak miałam z Grą Anioła. Książką, którą ciężko zakwalifikować do jednego rodzaju. Wątki obyczajowe i romantyczne przeplatają się z kryminałem dobrą przygodówką i odrobiną magii. W przeciwieństwie, do mojej poprzedniej recenzji, gdzie bohaterowie byli tylko nośnikami idei, w tej bohaterowie sami tworzą ideę. (chyba jak w każdej trochę bardziej ambitnej książce).
Pisarz, trochę niezdara życiowa otrzymuje zlecenie, pracuje w podrzędnym wydawnictwie. Potem dowiaduje się, że choruje na raka i dostaje zlecenie życia. A potem akcja dzieje się sama. Owy Pryncypał jak zostaje nazwany przez głównego bohatera Davida Marti'na) zmienia całe jego życie. Dalej jest samotny, co gorsza jego jedyna miłość Christin wychodzi za jego najlepszego przyjaciela. Ale to nic. Przesiąknięty ideę napisania nie byle jakiej książki nie myśli o chorobie. Na jego drodze pojawia się tajemnicza dziewczynka Izabell. Razem trafiają na trop tajemniczej historii domu starszego, niż wszyscy bohaterowie razem wzięci. Wtedy nawet pisanie książki staje się nie ważne. Skrywana od lat tajemnica powoduje, że ginie parę osób... A David próbuje rozwiązać zagadkę, do czasu aż w grę nie wkroczy tajemnicza kobieta. Do i tak zagmatwanej akcji, wplata wątek fantastyczny, magię... Tak oto toczy się Gra Anioła.
Dziesiątki bohaterów, podróż po Barcelonie i miłość do książek. To główne wątki powieści, która wbrew pozorom nie toczy się tylko w okół tajemniczego domu i Pryncypała. Wszystko, bierze swój początek na cmentarzu zapomnianych książek, który łączy wszystkie części.
Gra anioła - Carlos Ruiz Zafón
niedokończonych wniosków.... I równie wiele domysłów. Co by było gdyby? Co się stało z innymi bohaterami ? Kim był tajemniczy Pryncypał? Nawet gdy przeczytamy te 500 stron będziemy jeszcze mniej wiedzieć o Zafonie i cmentarzu zapomnianych książek.Co podoba mi się u Zafona? Miłość do książek. Wszystko dzieje się przez książki, które są obecne w życiu każdego bohatera. Kiedy moi rówieśnicy widzieli czarne robaczki na białych stronach, ja żyłem życiem coraz ciekawszych bohaterów, odkrywałem coraz piękniejsze miejsca. Studium pracy pisarza ? Chyba tak. Autor zręcznie wplótł żywot bohatera wątki swojej autobiografii. Co przeżywa pisarz gdy tworzy ? Zafon chciał przedstawić to w Grze Anioła. Pewnie dlatego jest w niej tak wielu bohaterów, tak wiele miejsc i milion
Wciągająca, szybko się czyta. Literatura nie najwyższych lotów, choć autor do takiej aspirował. Wątki filozoficzne przemyślenia na temat religii i życia stanowią plus tej książki. Fabuła jak w każdej książce sensacyjnej, tyle że ujęta w dużo ciekawszy i bardziej oryginalny sposób. Gdy macie dosyć topornych obyczajówek czy cukierkowych kryminałów, a wakacje odstraszają Was od czytania książek uznanych za Arcydzieła Wszech czasów  (użeranie się z Dante na piaszczystej plaży) to polecam. Nie oderwiecie się od niej, a po lekturze będziecie chcieć więcej i więcej :) Tylko, że więcej nie będzie. Zafon z tajemnicy, uczynił swój główny atut.
Autor: Carlos Ruiz Zafon
Tytuł: Gra Anioła
Wydawnictwo:Muza SA
Liczba stron: 510
Ocena: 5/6
Za możliwość przeczytania dziękuję:

19 komentarzy:

  1. O tak, Zafon jest genialny. Ale polecam jednak czytanie go po kolei, jeśli ma się możliwość... Bo że nadrobisz pierwszą część jestem pewna ;)

    OdpowiedzUsuń
  2. Próbowałam kiedyś czytać tę książkę, ale jej początek mnie nie zaciekawił. Do tego akcja była nieco zagmatwana, więc dałam sobie spokój, ale może jeszcze kiedyś wrócę do ,,Gry anioła''.

    OdpowiedzUsuń
  3. Zaciekawiła mnie ta książka, muszę się za nią rozglądnąć ;-) Bardzo fajnie opisałaś jej fabułę :-)

    OdpowiedzUsuń
  4. Książka stoi na półce i niedługo się za nią zabieram :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Nie, koszulki nie są z Reportera. Są z jakiejś tam amerykańskiej firmy, sprowadzają je zza granicy na życzenie :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Marzę o tym, aby poznać Zafona. Niestety, moja biblioteka nie posiada takich dzieł, a wielka szkoda !

    OdpowiedzUsuń
  7. Moim zdaniem to nic, że nie zaczęłaś od pierwszej części, często spotkałam się z zaczynaniem od "Gry Anioła". Mam o niej podobne zdanie do Twojego. :-)

    OdpowiedzUsuń
  8. Mam w planach zapoznanie się z twórczością tego autora, ale stale mi coś nie wychodzi.

    OdpowiedzUsuń
  9. Twórczość Zafona już trochę znam, ale z "Cieniem wiatru" i "Grą Anioła" jeszcze się nie zapoznałam :D Na pewno to zrobię, bo autor oczarował mnie swoim stylem :D

    OdpowiedzUsuń
  10. Zafóna znam jedynie z "Księcia Mgły", ale z pewnością zapoznam się także z resztą jego twórczości, skoro wszyscy wychwalają ją. Coś musi w tym być! :)

    OdpowiedzUsuń
  11. Gra Anioła i Cień wiatru dopiero przede mną, ale serię młodzieżową bardzo polubiłam.

    OdpowiedzUsuń
  12. Muszę koniecznie zajrzeć. To kolejna recenzja, która mnie zachęca.

    OdpowiedzUsuń
  13. Pamiętam, że byłam zachwycona "Cieniem wiatru" - wbił mnie w fotel i nie mogłam się oderwać. Szkoda, że nie zaczęłaś serii od początku, ale i tak polecam pierwszy tom. Moim zdaniem najlepszy!
    kolodynska.pl

    OdpowiedzUsuń
  14. Słyszałam wiele dobrego o tym autorze. Niestety jeszcze nie czytałam żadnej jego książki.

    OdpowiedzUsuń
  15. Również nie czytałam jego utworów, ale wiem, ze warto. Moja mama jest zachwycona:D

    OdpowiedzUsuń
  16. Mam wrazenie, ze to raczej książka dla mojej mamy, więc nie skomentuję, pozwól lecz, że odniosę się do poprzedniego postu. Witkacym interesuję się od dawna, ale też nie wiedziałam, że napisał prawdziwą ksiażkę. Jak mnie rodzice nie dorwą to przeczytam...Chyba wiem, czemu to Mickiewicz jest wieszczem narodowym-bo jest uniwersalny. Pisze dla wszystkich. A Gombrowicz dla jednych jest palantem który pisze o byle czym byleby tylko szokować, a dla innych ideałem. Czytałam "Trans-atlantyk" i mam mieszane uczucia. Niby łamał stereotypu, ale brzmiało to trochę bełkotliwie. Czytałąś "Kronosa"? Bo ja czytałąm bardzo negatywne recenzje, interesuje mnie, co inni o tym myślą.
    http://terra-feliks.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Co to znaczy ''jak mnie rodzice nie dorwą'' :)
      co do Mickiewicza on powiela mit Polaka- męczennika, a Gombrowicz dostrzega wady Polaków, a na Kronosa poluję nadal, może w końcu go przeczytam :)

      Usuń
  17. "Cień wiatru" mam za sobą także chętnie sięgnę po "Grę anioła" :)Tym bardziej, że Zafón mnie totalnie zauroczył :)Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  18. Czytałam "cień anioła" i bardzo mi się podobał :)

    OdpowiedzUsuń

Każdy komentarz jest dla mnie cenny i pozwoli mi pisać jeszcze lepsze teksty.